Η Ζωνοθεραπεία του W. Fitzgerald – Το Δώρο ενός Σπουδαίου Γιατρού

Α, η Ζωνοθεραπεία!
Είναι η μεγάλη μου αγάπη. Είναι το μεγάλο μου σχολείο.
Είναι βουτιά στην παρακαταθήκη που άφησε ένας σπουδαίος άνθρωπος και εξαιρετικός γιατρός.
Με λόγια απλά. Τόσο απλά, που μοιάζουν ανάξια προσοχής.

Τη Ζωνοθεραπεία την εκτιμώ βαθιά. Για την εντιμότητά της και την αξιοπιστία της.
Για τον σεβασμό προς τον άνθρωπο, που γίνεται φανερή σε κάθε λέξη του Fitzgerald.
Δεν δηλώνει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό που πραγματικά μπορεί να προσφέρει.

Και ακόμα, υπο το φως της γνώσης των βιολογικών επιστημών, πολλά απ αυτά που το 1917 έμοιαζαν ιστορίες για μάγισσες, αρχίζουν να τεκμηριώνονται – όπως για παράδειγμα η περίφημη “Πύλη Ελέγχου του Πόνου” την οποία ο Fitzgerald είχε περιγράψει απλοϊκά “είναι ωσαν τα σύρματα του τηλέγραφου να έπεσαν και να μη μπορούν να στείλουν την πληροφορία στον κεντρικό σταθμό”

Το βιβλίο του Fitzgerald δεν είναι βιβλίο ιατρικής. Είναι το βιβλίο ενός γιατρού.
Ένα βιβλίο γεμάτο με ιστορίες από τους ασθενείς του και τους τρόπους που προσπάθησε να τους βοηθήσει. Ένας απ’ αυτούς τους τρόπους ήταν η “Θεραπεία των Ζωνών”, την οποία ανακάλυψε, εξέλιξε, δίδαξε και μοιράστηκε με γενναιοδωρία.
Είχε ενθουσιασμό για αυτή τη νέα μέθοδο που “τυχαία ανακάλυψε”.
Είχε ταυτόχρονα, απόλυτη επίγνωση ότι η απλότητα της μεθόδου θα οδηγούσε σε υποτιμητικά σχόλια από τους συναδέλφους του.
Παρ όλα αυτά, σχεδόν 200 γιατροί της εποχής, διδάχθηκαν από τον ίδιο για να χρησιμοποιήσουν τη Ζωνοθεραπεία για αναλγησία αλλά και αναισθησία σε ήπιες επεμβάσεις, αντί του οπίου.

Στην πρώτη ανάγνωση του βιβλίου, αναρωτιόμουν τι νόημα είχε η έκδοσή του. O Fitzgerald μέσα από τα γραπτά του, δεν έμοιαζε να είναι ο τύπος του ανθρώπου που ήθελε απλώς “10 λεπτά δημοσιότητας”, οπότε προς τι η έκδοσή του;
Δεν καταλάβαινα τι το σημαντικό μπορεί να αντλήσει ο αναγνώστης, πέρα από τις διηγήσεις ενός γλυκού ανθρώπου. Ταυτόχρονα, ένιωθα ότι “κάτι” υπάρχει εκεί μέσα, το οποίο όμως δεν μπορούσα να προσδιορίσω.  Αυτό το “κάτι”, δεν ήταν φανερό με την πρώτη ανάγνωση. Ίσως ούτε με τη δεύτερη.
Παρ όλα αυτά, η έλξη του ήταν ισχυρή.
– Δε μπορεί! Κάτι υπάρχει εδώ μέσα, σκεφτόμουν. Και συνέχιζα να προσπαθώ.

Χρειάστηκε να κάνω κάποιες παραδοχές.
Πρώτον, να θυμάμαι σε ποια εποχή γράφτηκε (1917) και τι ήταν γνωστό από τις επιστήμες της Βιολογίας.
Δεύτερον, να θυμάμαι οτι τα κείμενά του απευθύνονταν στον απλό κόσμο της εποχής και όχι σε γιατρούς (με εξαίρεση δύο κεφάλαια).
Σκοπός του ήταν αυτός που πρέπει να είναι ο σκοπός κάθε γιατρού – όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ίδιος. Να εκπαιδεύει τους ασθενείς του ώστε να βοηθούν τον εαυτό τους.

Πολλά χρόνια τώρα τον μελετώ. Και έχω ακόμα πολλά να μάθω.
Με κάθε του ιστορία, με παίρνει απ’ το χέρι και με οδηγεί σε βαθιά μελέτη. Μου κλείνει το μάτι, δείχνοντάς μου να κοιτάξω πίσω από τις λέξεις και πίσω από τα αυτονόητα. Να ρωτάω το γιατί και το πως. Και όσο πιο πολλά μαθαίνω,  τόσο πιο πολλά μου αποκαλύπτει μέσα από τις ιστορίες του.

Εκείνος δεν ήξερε ακριβώς τους μηχανισμούς της μεθόδου που διατύπωσε. Δεν ήταν διαθέσιμη η γνώση που έχουμε σήμερα.
Γι αυτό, θεωρώ πως ήρθε η ώρα, οι Ρεφλεξολόγοι, να ξαναδούμε το έργο του.
Ναι, τις ιστορίες του. Τις φαινομενικά απλές ιστορίες του. Μέσα από το πρίσμα της επιστημονικής γνώσης που έχουμε στη διάθεσή μας. Δεν είναι εύκολο. Θέλει πολύ δουλειά και ακόμα πιο πολύ διάβασμα και μελέτη. Αλλά δηλώνω μετά λόγου γνώσεως, πως κάθε λεπτό εργασίας και μελέτης, αξίζει!

Η “Εφαρμοσμένη Ζωνοθεραπεία” είναι το αγαπημένο μου σεμινάριο. Ένα σεμινάριο που γεννήθηκε περίπου το 2013 – μετά από αρκετά χρόνια μελέτης. Τότε ήταν ένα μικρό κλαράκι.  Σιγά-σιγά, σε κάθε σεμινάριο, κάθε ερώτηση, κάθε σχόλιο το πότιζε. Κάθε χρόνο, το βλέπω να ωριμάζει, να βγάζει καρπούς και να χαρίζει ζωντανή και αναζωογονητική τη δροσιά του.

Ίσως ακουστεί ρομαντικό, ίσως και παράδοξο, αλλά αυτό το σεμινάριο το αγαπώ σαν παιδί μου. Το καμαρώνω. Το χαίρομαι. Το νοιάζομαι.

Κάθε φορά που γίνεται εφικτό να πραγματοποιηθεί, χαίρομαι σαν την πρώτη φορά.
Και κάθε φορά που θα παρουσιαστεί μπροστά σε άλλους, έχω την ίδια λαχτάρα και την ίδια αγωνία. Όπως την πρώτη μέρα που πας το παιδί σου στο σχολείο.

Ναι, το ομολογώ. Είναι το “παιδί” που του έχω αδυναμία.

Επεξηγήσεις:
1. Αναφέρομαι στο βιβλίο Zone Therapy or Relieving Pain and Disease, του W.H.Fitzgerald. Πρώτη έκδοση, 1917. Δεύτερη έκδοση, 1919.
2. Η “Θεραπεία των Ζωνών” είναι η μέθοδος στην οποία βασίστηκε η Eunice Ingham για να διατυπώσει τις βασικές αρχές της Ρεφλεξολογίας.

Το αφισάκι από το πρώτο σεμινάριο Ζωνοθεραπείας, το 2013.